بانوی مینوی

اعتراض سفير روم به يزيد و شهادت او

از امام سجّاد عليه السّلام نقل شده فرمود: هنگامى كه سر مقدّس امام حسين عليه السّلام را نزد يزيد آوردند، او آن سر را در پيش روى خود مى‏ نهاد و شراب مى‏ خورد، روزى سفير شاه روم در مجلس يزيد شركت كرد، او از بزرگان و شخصيتهاى كشور روم بود، به يزيد گفت: «اى پادشاه عرب اين سر از آن كيست؟» يزيد: تو را به اين سر چه كار؟

سفير روم: من وقتى كه به كشورمان روم بازگشتم، شاه روم از هر چيزى كه ديده‏ام مى ‏پرسد، دوست دارم ماجراى اين سر و صاحبش را بدانم و به اطّلاع برسانم، تا او نيز در شادى تو شريك شود.

يزيد: مادرش فاطمه دختر رسول خدا است.

سفير روم كه مسيحى بود، به يزيد رو كرد و گفت: نفرين بر تو و دين تو، من دينى بهتر از دين تو دارم، پدر من از نواده‏ هاى حضرت داوود عليه السّلام است و بين من و حضرت داوود عليه السّلام پدران بسيار واسطه هستند، در عين حال مسيحيان مرا احترام و تجليل مى‏كنند، و خاك پاهايم را به عنوان تبرّك‏جويى از من كه از نواده‏ هاى داوود عليه السّلام هستم برمى‏ دارند، ولى شما پسر دختر پيامبرتان را كه بين آنها تنها يك واسطه، آن هم مادرشان است مى‏ كشيد، اين دين شما چه دينى است؟

سپس گفت: آيا داستان كليساى حافر را شنيده‏ اى؟

يزيد: نه، بگو تا بشنوم.

سفير روم: «بين عمّان [بندرى در كنار درياى يمن و هند] و چين، دريايى وجود دارد كه طول مسير آن در شش ماه [با وسائل آن عصر] پيموده مى‏ شود، در ميان اين دريا تنها يك شهر در وسط آن به مساحت هشتاد فرسخ در هشتاد فرسخ وجود دارد، در سراسر زمين، شهرى بزرگتر از اين شهر نيست، كافور و ياقوت از اين شهر صادر مى‏ شود، درختهايش از عود و عنبر است، اين شهر در اختيار مسيحيان است، و هيچ يك از پادشاهان- جز مسيحيان- ملكى در آنجا ندارند، در اين شهر كليساهاى بسيار وجود دارد كه بزرگترين آنها «كليساى حافر» مى‏ باشد، در محراب اين كليسا حقّه طلا آويزان شده، در ميان آن حقّه سمى (ناخنى) وجود دارد كه مى‏گويند: سم الاغ حضرت عيسى عليه السّلام پيامبرشان است كه بر آن سوار مى‏ شده است، اطراف آن حقّه را با طلا و ابريشم آراسته‏اند، در هر سال جمعيّت بسيار از مسيحيان به زيارت آن مى‏ آيند، و به گرد آن طواف مى‏ كنند، آن را مى‏ بوسند، و در كنار آن، نيازهاى خود را از درگاه خدا مى‏ طلبند.

اين برنامه هميشگى مسيحيان نسبت به ناخن الاغى است كه گمان مى‏ كنند ناخن الاغ حضرت عيسى عليه السّلام پيامبرشان است كه بر آن سوار مى‏ شده، امّا شما پسر دختر پيامبرتان را مى‏ كشيد، خداوند شما و دينتان را مبارك نكند.» يزيد خشمگين شد و به مأموران جلّادش گفت: «اين نصرانى را بكشيد، تا مبادا در كشورش مرا رسوا كند.» وقتى كه سفير روم احساس خطر كرد، به يزيد گفت: «آيا مى‏ خواهى مرا بكشى؟»

يزيد: آرى.سفير روم: بدان كه من شب گذشته پيامبر شما را در خواب ديدم به من فرمود:

«يا نصرانىّ انت من اهل الجنّة »

، اى نصرانى تو از اهل بهشت هستى.» از سخن پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله و سلم تعجّب كردم، و اكنون گواهى مى‏ دهم كه معبودى جز خداى يكتا و بى‏ همتا نيست، و همانا محمّد صلى اللَّه عليه و آله و سلم رسول خدا است. در اين هنگام آن سفير تازه مسلمان از جاى خود جست و سر مقدّس امام حسين عليه السّلام را برداشت و به سينه اش چسبانيد، آن را مى‏ بوسيد و گريه مى‏ كرد، تا اينكه [يزيد دستور داد او را بكشند و] كشته شد و به اين ترتيب به شهادت رسيد.

غم نامه كربلا / ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف، ص: 211