بانوی مینوی

در راستاى ظرفيت انتقال به عالم غيب در ماه رجب، رسول خدا (ص) مى ‏فرمايند:

«مَنْ صَامَ يَوْماً مِنْ رَجَبٍ تَبَاعَدَتْ عَنْهُ النَّارُ مَسِيرَةَ مِائَةِ سَنَةٍ»[1]

اگر كسى يك روز در ماه‏ رجب‏ روزه دارى كند به اندازه‏ ى يك سال راه ‏رفتن، آتش از او دور مى‏ شود. يعنى مقام حرص كه منجر به نزديكى به آتش قيامت مى‏ گردد در او فرو مى‏ نشيند. چون با روزه ‏ى ماه‏ رجب‏ نفس انسان به حقيقتِ مجرد خود نزديك‏تر مى‏ گردد و شعور درك حقايق عالم غيب در او رشد مى‏ كند، زيرا انسان با روزه‏ دارى، حكومت تن بر نفس ناطقه را ضعيف مى‏ كند. و در ادامه مى‏ فرمايند:

«وَ مَنْ صَامَ ثَلاثَةَ ايَّامٍ مِنْهُ، وَجَبَتْ لَهُ الجَنَّةُ»

اگر كسى سه روز از آن ماه را روزه بدارد بهشت بر او واجب مى‏ شود. يعنى در مقام «بقاءِ» با حق وارد مى ‏شود. چون «بدن» موجودى است مادى و ماده زمان‏مند است، در زمان هميشه بَعد و بَعد و بَعد هست؛ ولى در بهشت، «بقاء» هست؛ در آن جا كسى نمى‏ گويد: «بعدش چى؟» اگر كسى حكومت زمان‏مندِ بدن را كم كند، با مقام «بقاء» آشنا مى ‏شود و يك حالت بقاء پيدامى‏ كند؛ احساس مى‏ كند كه ديگر «گذر زمان» معنى نمى‏ دهد.2

[1] - ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 53.

2-اصغر طاهرزاده،خویشتن پنهان،ص105.