روزه ی ماه رجب
در راستاى ظرفيت انتقال به عالم غيب در ماه رجب، رسول خدا (ص) مى فرمايند:
«مَنْ صَامَ يَوْماً مِنْ رَجَبٍ تَبَاعَدَتْ عَنْهُ النَّارُ مَسِيرَةَ مِائَةِ سَنَةٍ»[1]
اگر كسى يك روز در ماه رجب روزه دارى كند به اندازه ى يك سال راه رفتن، آتش از او دور مى شود. يعنى مقام حرص كه منجر به نزديكى به آتش قيامت مى گردد در او فرو مى نشيند. چون با روزه ى ماه رجب نفس انسان به حقيقتِ مجرد خود نزديكتر مى گردد و شعور درك حقايق عالم غيب در او رشد مى كند، زيرا انسان با روزه دارى، حكومت تن بر نفس ناطقه را ضعيف مى كند. و در ادامه مى فرمايند:
«وَ مَنْ صَامَ ثَلاثَةَ ايَّامٍ مِنْهُ، وَجَبَتْ لَهُ الجَنَّةُ»
اگر كسى سه روز از آن ماه را روزه بدارد بهشت بر او واجب مى شود. يعنى در مقام «بقاءِ» با حق وارد مى شود. چون «بدن» موجودى است مادى و ماده زمانمند است، در زمان هميشه بَعد و بَعد و بَعد هست؛ ولى در بهشت، «بقاء» هست؛ در آن جا كسى نمى گويد: «بعدش چى؟» اگر كسى حكومت زمانمندِ بدن را كم كند، با مقام «بقاء» آشنا مى شود و يك حالت بقاء پيدامى كند؛ احساس مى كند كه ديگر «گذر زمان» معنى نمى دهد.2
[1] - ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 53.
2-اصغر طاهرزاده،خویشتن پنهان،ص105.