بانوی مینوی

امام باقر (ع) فرمود: امام علي بن الحسين (ع) فرمود: من به مريضي شديدي مبتلا شدم پدرم بمن فرمود: چه چيزي ميل داري؟ گفتم: ميل دارم از کساني باشم که در مورد چيزي که خدا برايم انديشيده، پيشنهادي نداشته باشم. (يعني: راضي و خوشنودم به آنچه را که خدا برايم پيش آورد) پدرم فرمود: آفرين بر تو که شبيه ابراهيم خليل (ع) هستي که وقتي جبرئيل به او گفت: آيا حاجتي داري (هنگامي که ميخواستند او را درآتش بيندازند) فرمود: پيشنهادي به پروردگارم نميکنم او بهترين وکيل است و مرا کفايت ميکند.

بحار الانوار، ج 46، ص 67.

امام محمد باقر عليه‏ السلام می فرمايند:
من سبح تسبيح الزهراء ثم استغفر غفر له، و هي مائه باللسان و الف في الميزان، و يطرد الشيطان، و يرضي الرحمن». [1] .
ترجمه: هر کس تسبيح حضرت زهرا را به جاي آورد و سپس از گناهش استغفار کند، خداوند آن گناه را بر او مي‏بخشد. زيرا تسبيح زهرا عليهاالسلام گر چه صد ذکر در زبان است ولي هزار بار ترازوي اعمال انسان را سنگين‏ تر مي‏ کند و شيطان را مي ‏راند، و خداوند بخشايشگررا خشنود مي‏ سازد.

نکته‏ ي بسيار مهمي که تذکر آن  در اينجا ضروري  است : طبق روايت نقل شده برخي چنين تصور کرده و اظهار نموده‏ اند که علت غفران و بخشش خداوند متعال تسبيح فاطمه عليهاالسلام است بنابراين گفته‏ اند: «هر کس تسبيح حضرت فاطمه عليهاالسلام را به جاي آورد و در حال تسبيح حضور قلب داشته باشد خداوند متعال گناهان او را مي‏ بخشد».
اين نتيجه‏ گيري از روايت که در برخي کتابهاي مربوط به حضرت فاطمه عليهاالسلام آمده است، نتيجه‏ گيري شتابزده و حاصل غفلت از متن روايت مي‏ باشد، زيرا در روايت آمده است: هر کس خداوند را به تسبيح حضرت فاطمه عليهاالسلام ياد کند و سپس استغفار نمايد، خداوند متعال گناهي را که از آن استغفار نموده مي‏ بخشد.
بنابراين بااندک تاملي معلوم مي‏ شود که تسبيح حضرت زهرا عليهاالسلام در قلب و روح انسان ايجاد آمادگي براي توبه و استغفار کرده، و خداوند متعال نيز به دليل استغفار حقيقي شخص، گناه او را بخشيده است، نه آنکه تسبيح، راسا و مستقلا دليل غفران و بخشش گناهان باشد زيرا خداوند متعال براي بخشش گناهان سه شرط اساسي قرار داده که عبارتند از:
1- معصيت و گناه را ترک کنيم
2- بر گناهان گذشته‏ ي خود نادم و پشيمان باشيم
3- عزم خود را جزم کنيم که پس از آن، هرگز مرتکب آن گناه نشويم. حال اگر آن گناه حق انساني را از بين برده باشد، شرط چهارمي نيز وجود دارد و آن اينکه:
4- حق او به وي بازگردانده شود، و يا از او طلب حلاليت و گذشت نماييم.

1-ثواب الاعمال و عقاب الاعمال ، ابن بابویه ،ص 163

 از حضرت صديقه فاطمه زهراء صلوات اللَّه عليها منقول است كه حضرت سيّد المرسلين صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند كه علماى شيعه ما را حشر خواهند نمود و ايشان را بقدر علوم و تعليم عباد اللَّه‏ خلعتهاى كرامت خواهند داد تا آن كه بعضى را هزار هزار خلعت نورانى كرامت خواهند كرد، و متعلمان را نيز بمقدار تعلم علوم خلعتهاى نورانى كرامت خواهند فرمود تا آن كه بعضى را صد هزار خلعت خواهند، پس بعد از آن باز علما را به اضعاف اول خلعتهاى كرامت خواهند داد، پس حضرت فاطمه صلوات اللَّه عليها فرمودند: كه يك رشته از آن خلعتهاى بهتر است از هزار هزار مرتبه از كل دنيا و ما فيها.

لوامع صاحبقرانى مشهور به شرح فقيه / ج‏1 / ص : 77

راوى از حضرت امام رضا (ع) مى ‏پرسد: مرا از بهشت و جهنم خبر دهيد، آيا هم اكنون آن‏ها خلق شده‏ اند؟ حضرت فرمودند: بلى، و رسول‏ الله (ص) وقتى به معراج رفتند داخل بهشت شدند و آتش را ديدند. راوى مى‏ گويد: عده‏ اى از مسلمانان مى‏ گويند بهشت و جهنم مقدر شده‏ اند ولى خلق نشده‏ اند. حضرت فرمودند: آن‏ها از ما نيستند و ما هم از آن‏ها نيستيم:
«مَنْ انْكَرَ خَلْقَ الْجَنَّةِ وَالنّار كَذَّبَ النَّبِيُّ (ص) وَ كَذَّبْنا وَ لا مِنْ وِلايَتِنا علي شَيْئٍ وَ يَخْلُدُ في نارِ جَهَنَّم.  (توحيد صدوق، باب ما جاء فى‏الرُّؤْيَه، حديث 21، ص 118.)

پس كسى كه منكر خلقت فعلى بهشت و جهنم شود، پيامبر و ما را تكذيب كرده است و در ذيل ولايت ما نيست و براى هميشه در آتش است. خداوند در آيه‏ ى 44 سوره‏ ى الرّحمن مى‏ فرمايد: اين است جهنمى كه گناهكاران انكار مى ‏كردند و هم اكنون گناهكاران بين آن جهنم و آب‏جوشان در حال طواف‏ اند.قال ‏الله (عزّوجلّ): هذِهِ جَهَنَّمُ الَّتي يُكَذِّبُ بِهَاالْمُجْرِمُونَ يَطُوفُونَ بَيْنَها وَ بَيْنَ حَميمٍ انٍ»
اين‏كه حضرت مى‏ فرمايند كسى كه منكر باشد هم‏ اكنون بهشت و جهنم خلق شده‏ اند، از ما نيست يعنى از معارفى كه آن‏ها دارند غافل است. چون تأكيد دارند همه‏ ى حقايق هم‏ اكنون هست، شما به جهت حجابى كه داريد نمى‏ بينيد.

پيامبر خدا (ص) فرمود: همانا خداوند در نزد زبان هر گوينده‏ اى است، پس بايد هر كسى از خدا بترسد و بداند كه چه مى‏ گويد.( إنّ اللَّه عند لسان كل قائل فليتّق اللَّه امرء و علم ما يقول.)

و نيز فرمود: هر گاه مؤمنى را خاموش، و آرام ديديد، به او نزديك شويد، زيرا حكمت را به شما مى‏ آموزد.(إذا رأيتم المؤمن صموتا وقورا فادنوا منه فانّه يلقّى الحكمة.)

ارزش تو را به كار برد زبانت مى‏ سنجند، و با زبانت گاهى، خود را به عنوان شخص پستى با شخص بهتر جابجا مى‏ كنى، زيرا تو اگر عوض حرف زدن بينديشى، چه بسا كه نسيمى از نسيم هاى رحمت الهى بهنگام انديشه- به جان تو بوزد، كه چقدر پاداش زياد بهمراه دارد! و اگر تو تهليل و تسبيح، تحميد و ذكرخدا را بگويى، براى تو بهتر خواهد بود. بسا كلمه‏ اى كه باعث بناى كاخى در بهشت شود. و آن كه قادر بر دست آوردن گنجى از گنج هاست در عوض كلوخ بى‏ سودى را برداشته است، چه زيانكارى كه زيانش آشكار است!

 
منبع :مجموعه ورام، آداب و اخلاق در اسلام / ترجمه تنبيه الخواطر ؛ ص208

امام باقر «علیه السلام»  فرمودند: نَحْنُ َخُزَّانُ‏ عِلْمِ‏ اللَّهِ وَ وَرَثَةُ وَحْيِ اللَّه‏حَمَلَةُ كِتَابِ اللَّهِ طَاعَتُنَا فَرِيضَةٌ وَ حُبُّنَا إِيمَانٌ وَ بُغْضُنَا كُفْرٌ مُحِبُّنَا فِي الْجَنَّةِ وَ مُبْغِضُنَا فِي النَّارِ؛ ما  خزائن علم الهی هستیم و وارثان وحی خداییم ،حمل کننده کتاب الهی هستیم(قرآن ناطق) و اطاعت از ما واجب است و دوست داشتن ما ایمان است و بغض و کینه ما کفر است. دوستداران ما در بهشتندو دشمنان و کینه داران از ما در جهنم هستند.

مناقب آل أبي طالب عليهم السلام (لابن شهرآشوب) / ج‏4 / فصل في معالي أموره ع ….. ص : 206

پدر و پسری از یاران امیر مؤمنان ـ علیه السلام ـ مهمان آن حضرت شدند، ایشان به آنان احترام گذاشت و آنها را در بالای مجلس جای داد و خود پیش روی آنان نشست. سپس غذا آورد و با هم صرف کردند. پس از غذا، «قنبر»، خدمتگزار امام، طشت و ابریق -ابریق نوعی ظرف آب است شبیه آفتابه كه برای دست شستن سر سفره مورد استفاده قرار می‌گرفته است- آورد و خواست بر دست مهمانان آب بریزد. امام خود برخاست، ابریق را گرفت تا بر دست مهمان خویش آب بریزد. در این حال، مهمان با سرعت، دست خود را عقب کشید و عرض کرد: ای امیرمؤمنان! چگونه در محضر خدا، کسی مثل شما روی دست من آب بریزد؟ امام فرمود: درست است که خدا تو را می بیند، ولی من برادر تو هستم، بنشین و دستت را بشوی، پاداش این کار آن است که در بهشت، ده چندان به من خدمت خواهند کرد، مهمان پذیرفت و دستش را شست. سپس آن حضرت، ابریق را به فرزندش، محمد حنفیه داد و فرمود: اگر این پسر به تنهایی مهمان من بود، خود آب بر دستش می‌ریختم، ولی خداوند دوست دارد میان پدر و پسر تفاوتی باشد. برخیز! تو نیز بر دست پسر آب بریز. 

بحارالانوار ج۷۲، ص۱۱۸.

خدارا به اخلاص عبادت کنید نه با ریا که از امام‏ حسن‏ عسگرى‏ (ع) آمده است: اگر دنيا در يك لقمه قرار داده شود من آن را در دهان بنده ‏اى خواهم گذاشت كه خداى تعالى را به اخلاص عبادت مى‏ كند ،باز مى‏ بينم كه من در حق او تقصير و كم كارى كرده‏ ام و اگر كافر را از دنيا منع كنم تا آنكه از گرسنگى و تشنگى به حد مرگ برسد، آنگاه مقدارى آب به او دهم فكر مى‏ كنم اسراف كرده‏ ام‏.

ابن فهد حلى، احمد بن محمد، آداب راز ونياز به درگاه بى نياز (ترجمه عدة الداعي) -ج‏1 ؛ ص190

امام‏ حسن‏ عسگرى‏ عليه السّلام به شيعيانش فرمود: شما را سفارش مى‏ كنم به: رعايت تقواى الهى، پيشه كردن پارسايى در دين خود، كوشش بسيار براى خدا، راستگويى، امانت پردازى به كسى كه چيزى به شما سپرده خواه نيكوكار باشد و خواه بدكار، انجام سجده‏ هاى طولانى و خوش همسايگى كه محمّد صلّى اللَّه عليه و آله بدين روش آمده؛ [باز هم سفارش مى‏ كنم به اينكه:] در ميان قبيله و عشيره‏ هايشان نماز گزاريد، در تشييع جنازه‏ هايشان حضور يابيد، از بيمارانشان عيادت نماييد و حقوقشان را بپردازيد؛ زيرا هر يك از شما كه در دينش پارسا و در گفتارش راستگو باشد و امانت مردم را بپردازد و با آنان خوش اخلاقى نمايد، در اين صورت گويند: اين يك شيعه است! من از شنيدن آن جمله شادمان مى‏ شوم.
تحف العقول / ترجمه حسن زاده ص : 887

در حالات امام حسن بن على “علیه السلام” مى‏ خوانيم كه در ساعات آخر عمرشان هنگامى كه يكى از ياران به نام” جنادة بن ابى سفيان” از او اندرز خواست نصايح ارزنده و مؤثرى براى او بيان فرمودند كه از جمله اين بود:
و اذا اردت عزا بلا عشيرة و هيبةبلا سلطان فاخرج من ذل معصية اللَّه الى عز طاعة اللَّه:
” هر گاه بخواهى بدون داشتن قبيله” عزيز” باشى و بدون قدرت حكومت، هيبت داشته باشى، از سايه ذلت معصيت خدا بدر آى و در پناه عزت اطاعت او قرار گير"! «1».

تفسير نمونه ج‏18ص 194